Item toegevoegd aan winkelwagentje!!

Naar winkelwagentje

Column 9 André van Vliet



Partir, c'est mourir un peu
Ongetwijfeld kent u dit Franse spreekwoord: “Afscheid nemen is een beetje sterven. Bedenker was de Franse journalist en schrijver Alphonse Allais. Geboren in 1854 en gestorven in 1905. Hij was een kunstzinnig onderlegd iemand en auteur van de eerste minimalistische muzikale compositie Marche Funèbre composée pour les Funérailles d'un grand homme sourd. Ik had eerlijk gezegd nog nooit van de goede man gehoord, maar was wel op de hoogte van zijn overbekende quote. Sterker nog, ik onderschrijf deze pennenvrucht.
   
Want zonder direct aan het ergste te denken, kennen we allemaal dit gevoel toch wel een beetje? Als wij na tweeënhalve week kamperen op een Franse camping worden uitgezwaaid door onze buren – waar we het zo goed mee konden vinden zonder elkaar voor die tijd ooit ontmoet te hebben – gaat er toch een raar gevoel door je heen. Natuurlijk heb je adressen uitgewisseld en de stellige belofte gedaan elkaar in Nederland nog eens op te zoeken. Maar ergens weet je best: Partir c'est mourir un peu.

Nog sterker heb ik dit gevoel als we onze vrienden uit Roemenië ontmoeten. Of wij nou daarheen gaan, of dat zij bij ons verblijven, iedere keer bekruipt me dit aparte gevoel als we elkaar een goede reis terug wensen.

En het overkwam me in eerste instantie ook na het gesprek met mijn goede vriend en collega Jacques Marcus. We hadden met onze vrouwen ergens afgesproken omdat er iets bijzonders te melden was. En zo kregen we op deze bewuste afspraak te horen dat Jacques gaat stoppen met musiceren. Natuurlijk eerst de schrik. Daarna de nodige vragen. Maar naarmate het gesprek vorderde, nam de waardering voor hem alleen maar toe. En zo werd het voor mij een heel leerzame morgen. Jacques hield mij – misschien zonder het zelf in de gaten te hebben –   een spiegel voor. En zeg nou zelf, als je een (te) lange tijd niet in een spiegel hebt gekeken, kan je best een beetje schrikken.

Enthousiast als altijd, vertelde hij over de vele plannen die ze hebben. En het werkte aanstekelijk. Uiteindelijk hebben we Jacques en Debbie gefeliciteerd met deze bijzondere keuze. En na de nodige “knuffels” vervolgden we onze eigen weg met blijdschap.

Partir, c'est mourir un peu? Ik zou er vandaag een nieuw spreekwoord aan toe willen voegen. Want:
-hoewel we het nu zonder Jacques zijn spel moeten doen,
-hoewel zijn onnavolgbare kameel-imitaties nu zullen zwijgen,
-hoewel we de “mens” Jacques en zijn oprechte interesse natuurlijk gaan missen,
Partir c'est une nouvelle vie un peu.

Jacques en Debbie: bedankt voor alles!

God zij met jullie.

Namens alle liefhebbers,

André van Vliet